Zmieniał dziewczyny jak rękawiczki!
Jak codzień spacerowałam z przyjaciółką po korytarzu. Rozmawiałyśmy jak zwykle o chłopakach.
-Cześć dziewczyny-dobiegł mnie z tyłu męski głos
Obróciłyśmy się to Lou.
-Siema-rzuciła moja przyjaciółka
Lou spojrzał na mnie
-Moglibyśmy porozmawiać-spytał słodko się przy tym uśmiechając
-Ta jasne, tutaj?-zapytałam odwzajemniając uśmiech Lou
-Nie no tutaj to nie poczekasz na mnie po szkole przy wyjściu?-spytał
-Jasne-odparłam
Lou uśmiechnął się ponownie i odszedł. A ja czułam się jak w siódmym niebie.
Viki tylko uśmiechała się pod nosem.
-Dziewczyno, dziwię się że nie zemdlałaś-szydziła
-Szczerze powiem też się dziwię-odparłam
Przez resztę przerwy spacerowałyśmy po korytarzu. Nie spotkałam już do konca lekcji Lou.
Lekcje mineły mi piorunem. Jak poparzona zbiegłam do szatni nie czekając przy tym na Victorię. Przebrałam buty,ubrałam kurtkę i pobiegłam przed szkołę. Lou już na mnie czekał.
-Cześć-powiedziałam uśmiechając się jak głupia
-Hej! nie będę owijać w bawełnę chciałem cię spytać czy nie poszłabyś ze mną do kina?-zapytał troszkę nie pewnie
Zaniemówiłam, myślałam że bardziej będzie chciał pożyczyć coś.
-Okej-wydukałam
-Jutro o 18, wpadnę po ciebie do domu Ok
Machnełam głową i odeszłam.
Jutro była sobota, więc miałam cały dzień na to aby się przygotować. Myliłam się miałam pół dnia ponieważ już od 8 pomagałam mamie w sobotnich porządkach. Jak już skonczyłam wyjełam przepiękną turkusową sukienke z szawy ale stwierdziłam że to będzie przesada.
Postanowiłam ubrać się w rurki, jakiś t-shirt, sweterk i balerinki.Włosy rozpuściłam gdyż na codzień spinałam je w kucyk lub w warkocz, miałam je prawie do pasa, postanowiłam ich nie kręcić ponieważ same się lekko falowały i to w zupełności mi wystarczyło. Przepudrowałam lekko twarz, umalowałam rzęsy oraz zrobiłam kreskę na górnej powiece. Gdy już wystroiłam się spojrzałam na zegarek a tu za dziesięc 18. Szybko spakowałam do torebeczki przydatne rzeczy i już miałam schodzić gdy zawołała mnie mama. Lou już przybył. Zeszłam przywitałam się z Lou i pożegnałam się z mamą.
-Dobrze się bawcie-usłyszałam gdy wsiadaliśmy do całkiem niezłego samochodu Lou.
Lou jak prawdziwy gentelmen otowrzył i zamnkął drzwi.
-Pięknie wyglądasz-rzekł przyśpieszając samochód.
-Dziękuje! -troszkę się zawstydziłam
-Już jesteśmy na miejscu-zgasił auto, wysiadł i otworzył mi drzwi.
Weszliśmy do środka kina.
-Jaki film?-spytał
-Nie wiem ty wybierz-machnełam ręką oglądając plakaty z filmami.
Od razu pożałowałam tej decyzji ponieważ Louis wybrał horror, no ale już się nie odzywałam. Na początku nawet film był spoko ale póżniej jakieś odcinanie piłą rąk,nóg i Bóg wie czego jeszcze. Domyślam się że film nosił nazwę piła ale która to część nawet nie wiem.
Miałam już dość tego filmu, gdy nagle ktoś dotknął mojej dłoni. Skończyło się tym że na końcu filmu siedzieliśmy wtuleni. Sama nie wiem jakim cudem. Wyszliśmy z kina zadowoleni trzymając się za ręce. Otworzył mi drzwi i wsiadłam. Droga zajmowała pięc, dziesięc minut. Rozmawialiśmy o wszystkim. Raptem cała trema, strach przeszedł. Louis tak na mnie podziałał że czułam się przy nim jakbym go znała od dawna. Gdy już znajdowaliśmy się pod moim domem spytał czy zostanę jego dziewczynę.
Powiedziałam że się zastanowie. Chyba chciał mnie pocałować ale nie pozwoliłam mu wysiadając mówiąc szybkie cześć. Weszłam do domu i od razu poszłam do pokoju.
Następnego dnia umówiłam się z Lou w parku. Lou już czekał na ławce.
-Zastanowiłaś się?-spytał gdy już podeszłam
-Tak i tak-uśmiechnełam się
Louis wstał i mnie przytulił. Spotykaliśmy się codziennie w szkole też podchodził rozmawiał ze mną z moją przyjaciółką. Nawet poznał nas ze swoimi kumplami. Nastała kolejna sobota. Tym razem wybraliśmy się do parku. Siedliśmy na ławce i rozmawialiśmy. Tak dobrze mi się z nim gadało jak z nikim oprócz oczywiście Viki. Nagle ni z tąd ni z owąd Lou pocałował mnie.
Coś czuję że się zakochałam po uszy-pomyślałam po czym odwzajemniłam pocałunek. Trwaliśmy tak przez chwilę. Miałam motyle w brzuchu.
Z dnia na dzień poznawaliśmy się coraz bardziej.
Właśnie mineło około 2 tygodnie od naszej pierwszej randki w kinie.
Przechodziłam obok szatni chłopaków. Usłyszałam swoje imię więc postanowiła podsłuchać.
-Zadanie wykonane, 50zł twoje tylko jutro ci przyniosę-powiedział Chris
-Łatwizna-rzekł Lou
-To się teraz T.I. załamie, najpierw ją w sobie rozkochałeś a teraz ją musisz rzucić-odparł John
Po tych słowach miałam ochotę się rozpłakać. I tak też zrobiłam tylko dopiero w domu.
Myślałam że znalazłam miłość życia, myślałam że on coś do mnie czuje. A on tylko dla zakładu. Złamał mi serce.
Byłam umuwiona z Lou w parku za 2 godziny.
Gdy już znajdowałam się w parku Lou nigdzie nie było. Siadłam na ławce i czekałam na niego.
Przyszedł i podarował mi piękne róże.
-Przepraszam że się spóżniłem sprawy rodzinne - chiał mnie pocałować lecz ja go odepchnełam
-Dobra, ułatwię ci z nami koniec-chiałam wstać lecz On złapał mnie za ręke
-Co?-spytał zdziwiony
-No z nami koniec, rozkochałeś mnie a teraz ja cię rzucam ale jeśli chcesz to powiedz kolegą że ty ze mną zerwałeś! Nie wiedziałam że jesteś takim dupkiem! Wiesz co było najgorsze że mnie tak upokorzyłeś oraz to że jestem warta dla Ciebie 50zł. Myślałam że naprawdę się polubiliśmy, ale widzę że to tylko gra!-wyrwałam się z jego uścisku i pobiegłam do domu. Po drodze wyrzuciłam kwiaty do kosza. Louis siedział zdziwiony na ławce.
Przez 2 dni nie było go w szkole. Może nawet to i dobrze bo nie miałam ochoty oglądać jego parszywej gęby! Przyjaciółka dzielnie mnie wspierała. Nawet wygarneła jego koleszkom co o nich sądzi, ja nie miałam na tyle odwagi. No i Louis przyszedł do szkoły. Wyglądał trochę strasznie jak wrak człowieka ale to szczegół. Nawet do kumpli się nie odzywał. Stałam z Viki gdy on podszedł.
-Czego chcesz?-powiedziała Viki
-Porozmawiać z T.I.-spojrzał błagalnym wzrokiem na mnie
-Chyba żartujesz-uśmiechnełam się drwiąca i odeszła z Viki
-Chciałem powiedzieć że nie wziąłem tych pieniędzy!-wykrzyknął
Ale to nie koniec jego natarczywości. Ciągle mnie prosił o chwilę rozmowy. Dla świętego spokoju się zgodziłam. Usiedliśmy w parku na ławce.
-No więc co chiałeś mi powiedzieć!-zrobiłam obojętną minę
-Chciałem cię przeprosić, ja żałuję tego czynu, nie wziąłem tych pieniędzy ponieważ cię polubiłem.Przyznaję na początku dla pieniędzy, ale potem jak zacząłem cię z dnia na dzień poznawać, a gdy się pierwszy raz pocałowaliśmy poczułem to coś. Kocham twój dotyk, uśmiech. Żałuję że cię zraniłem, proszę wybacz mi! Bez ciebie nie mogę żyć!
-I myślisz że Ci od tak wybaczę, mylisz się-wykrzyczałam po czym odeszłam z tamtąd.
Gdy już byłam parenaście metrów od niego spojrzałam się w jego stronę, Lou już nie było.
Wróciłam do domu, poszłam prosto do swojego pokoju i zaczęłam płakać. Tęsknie za Louisem ale nie potrafię mu od tak wybaczyć.Upokorzył mnie, może tego żałuję a może to kolejna gierka a może mówił prawdę tego niewiem. Nie można od tak o kimś zapomnieć szczególnie jeśli się kogoś kochało i nadal kocha!
Następnego dnia w w drodze do szkoły zadzwoniła Viki. Dowiedziałam się że Louis jest w szpitalu. Chciał się zabić. Chciałam jak najszybciej dostać się do Lou.
Zamówiłam taksówkę. Na miejscu byłam już po 10 minutach. Weszłam do szpitala. Pielęgniarka pokierowała mnie do Louisa. Przed salą siedzieli jego rodzice.
-Dzień Dobry, Co z Lou?-spytałam
-Dzień Dobry, fizycznie dobrze ale psychicznie... Nie chce z nikim rozmawiać!-powiedziała jego mama łkając
Machnełam głową i weszłam do do pomieszczenia. Lou o dziwo nie leżał na łóżku tylko siedział na krzesełku przy oknie. Drzwi znajdowały się na przeciwko okna więc mnie nie widział.
-Lou-szepnełam
-T.I. Co ty tu robisz?-spytał zdziowny
Podeszłam do niego bliżej.
-Co ja tu robię , co ty tu robisz! Chciałeś się zabić. Chciałeś mnie zostawić !-krzyczałam lekko uderzając pięściami w jego tors.
-Nie umiem żyć bez ciebie, nie nawidze jak mnie lekceważysz, żałuję że cię zraniłem, proszę wybacz! Potrzebuję tego-powiedział uspakajając mnie
-Potrzebujesz tego po co? po to aby się zabić?-spytałam uspakajając się
-...-nic nie powiedział tylko spojrzał w okno
-Patrz na mnie jak do ciebie mówię!-krzyknełam
Spojrzał na mnie.
-A newet jeśli tak to co z tego! I tak mnie nienawidzisz!-powtórnie spojrzał na okno
-Co ty pieprzysz idioto. Ja cię Kocham! Myślę o tobie ciągle! Tęsknie za tobą!-powiedziałam
-Jasne, specjalnie tak mówisz!-prychnął Lou
-Człowieku jak ty mnie wkurzasz! JA CIĘ KOCHAM ROZUMIESZ! Jak sobie pomyślę że...-przełknęłam ślinę-...że mogłeś umrzeć! Nie wiem co bym zrobiła!
Louis odwrócił się do mnie. Przez chwilę patrzył na moje załzawione oczy. Po chwili wytarł jedną łzę spływającą po poliku.
-Ale jestem Tu! Proszę nie płacz!-poprosił tuląc mnie do siebie
Nic nie powiedziałam tylko wtuliłam się w Lou.
-Też Cię bardzo kocham!-szepnął Lou po czym namiętnie pocałował.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Ostatnio trochę brak weny. Napisałam takie coś mam jeszcze parę które dodam w najbliższym czasie!
Świetny blog ;) Wpadnij do mnie ;D
OdpowiedzUsuń